قربون اون شکل کجت٬ قربون اون روی سیات

سفر تابستانی باعث شد که آلبوم بی‌بند را با یک هفته تاخیر بشنوم. اگر این نوشته را پیشتر خوانده‌اید٬ می‌دانید که برای شنیدن این آلبوم به شدت مشتاق بودم.

بعد از شنیدن آلبوم٬ به این نتیجه رسیدم که سراسر آلبوم از آنچه انتظارش را می‌کشیدم٬ بهتر است. با اینکه بهزاد خیاوچی و گروه سابقش را دوست دارم٬ باز هم انتظار نداشتم که در این شش سال٬ بهزاد تا این حد پیشرفت کند و آلبوم بی‌بند تا این حد حرفه‌ای و جذاب باشد.

حالا دیگر مطمئنم که اگر شنونده جدی موسیقی راک و موسیقی زیرزمینی ایران هم نباشید باز از شنیدن این آلبوم لذت خواهید برد.

اگر هنوز برای خریدن این آلبوم قدمی برنداشته‌اید این نوشته را بخوانید:

راک رومانتیک و آلبوم متفاوت گروه نوظهور «بی‌بند»

حتی اگر این نوشته هم وادارتان نکرد که آلبوم را بخرید٬ بروید به سایت رسمی گروه و آهنگ «تهران» را به رایگان دانلود کنید و گوش کنید. (یا همین پایین آهنگ را آنلاین گوش کنید.)

اگر می‌توانید این آلبوم را بخرید٬ یعنی که کردیت کارتی در جیبتان هست. یعنی اینکه به احتمال بسیار زیاد٬ خارج از ایران زندگی می‌کنید. یعنی اینکه از پایتخت مملکتان دل کنده‌اید و جایی زندگی می‌کنید که تهران نیست. حتی اگر مثل من تهرانی نیستید٬ شنیدن این آهنگ٬ مانند گرمای داغ و منحصربه‌فرد شهری است که اگر روزی از آن عبور کرده باشی٬ مالیخولیای مریض و دودگرفته‌اش٬ برای همیشه به یک جای روانت می‌چسبد. این آهنگ٬ مثل گرمای ظهر تابستانی تهران٬ آدم را داغ می‌کند. داغ داغ.

Advertisements

شور انتظار برای «بی بند» با طعم نوستالژی «سرخس»

این یک گروه ساده و همیشگی راک فارسی نیست، بلکه گروهی است که می‌تواند نظر شما را درباره راک فارسی تغییر دهد و ساعت‌ها آهنگ‌هایشان را گوش کنید.

اگر تجربه بهزاد خیاوچی با گروه جدیدش به نام «بی بند» شبیه گروه پیشین او یعنی گروه سرخس (لینک به یوتیوب) باشد، تردید نکنید که آلبوم تازه گروه می‌تواند برایتان تجربه کاملا متفاوتی باشد و حتی اگر شنونده راک فارسی نیستید هم، برای مدتی راک گوش کنید.

اولین آلبوم این گروه جدید به نام «نمی‌شنوم صداتو» شش روز دیگر منتشر خواهد شد: اول ژوئیه – بیست و یکم خرداد ماه. بیست و یکم ژوئن – اول تیرماه.

من هنوز این آلبوم را نشنیده‌ام اما چیزی که مرا برای شنیدن آن بی‌تاب کرده و چنان هیجان‌زده شده‌ام که پیش از شنیدن آلبوم، چند خطی درباره آن بنویسم، ویدیوی یکی از آهنگ‌های این آلبوم است که پیشاپیش در یوتیوب منتشر شده است.

در همان ثانیه‌های اول ویدیو وقتی بهزاد خیاوچی را از گروه قدیمی سرخس شناختم، خوشحال شدم. و زمانی که بهزاد شروع کرد به خواندن و آنچه شنیدم، درست به اندازه سرخس٬  اوریژینال و متفاوت بود٬ خوشحالی‌ام چندین برابر شد.

خاطره من از گروه سرخس، آلبومی است به نام «مرداد ۸۵» که هر چند یکدست نبود و فاصله قطعه خوب و بدش زیاد بود، اما یکی از آثار ناب دهه ۸۰ راک فارسی بود و قطعا در فهرست ۱۰ آلبوم برتر من از موسیقی زیرزمینی این دهه، جا دارد.

حالا بعد از این همه سال، شنیدن موسیقی گروهی که به شدت صدایش شبیه به صدای سرخس است، لطف بسیاری دارد.

یکی از ویژگی‌های دلچسب سرخس، اشعار پرشورش بود، اشعاری که نشان می‌دادند بهزاد برخلاف بسیاری از موزیسین‌های زیرزمینی، حرفی برای گفتن دارد. و این حرف‌ها هم متلک‌های عامه‌پسند سیاسی یا دلمایه‌های فلسفی عمیق نیستند. بلکه بیان صاف و  ساده هنرمندی است که گاه مرا – مخاطب را … مخاطبی که جوانی است ایرانی، در پایان دهه ۲۰ و آغاز دهه ۳۰ زندگی – به تصویر می‌کشد.

من از دیدن و شنیدن خودم در ترانه‌های سرخس لذت بسیاری برده‌ام. حالا نخستین آهنگ گروه تازه یعنی «بی بند» (لینک به فیس‌بوک) دقیقا همان احساس را در من بیدار کرده. این آهنگ نامش هست: یه چیزی به بده به من که بزنم٬ نباشم.

ویدیو را در این پایین ببینید و از همین حالا روزشماری کنید تا آلبوم «بی بند» منتشر شود و کیفیت همه آهنگ‌هایش به خوبی همین آهنگ باشد.